Let me make it up to you

Long time no see.

Ja - het was druk. Tentamens, examens en studiestress. Die drukte blijft. Ik kan heus af en toe nog wel een stukje schrijven, maar elke keer de deur uit om een reeds foto's te maken gaat 'm niet worden. Mijn inspiratie is op. Ik kruip liever achter mijn laptop met mijn drie notitieblokken voor mijn thuisstudie dan dat ik naar buiten ga om die kraai nog een keer wazig op de foto te kunnen krijgen. Toch is schrijven iets dat altijd wel een beetje blijft knagen. Het is de ontspanning die ik vind wanneer mijn vingers over het toetsenbord vliegen. Dit keer niet om een medisch begrip verder uit te pluizen, maar om dingen te beschrijven (geen medische aandoeningen, voor het geval dat je dat denkt). Dus na lang wikken en wegen heb ik samen met mijn zus besloten een nieuw blogje te beginnen. Een beauty, lifestyle en fashion blog. Ik verzorg hier meestal de lifestyle-blogs, gezien het feit ik een verschrikkelijke docent ben en dingen uitleggen niet mijn ding is. Willen jullie toch zien hoe ik de poging waag om een make-up tutorial uit te tikken? Neem dan snel een kijkje op;
http://beautysitsbest.blogspot.nl/

Wie weet duikt er hier nog 'ns een foto op. Maar voor nu zie ik jullie op Beauty's Best en neem ik afscheid met deze make-up foto. De foto was ooit bedoeld voor een schoolopdracht - en dit is ook de foto die daadwerkelijk is omgetoverd tot stilleven en is nageschilderd in clair obscur (of iets in die richting, want om heel eerlijk te zijn is vingerverven al te veel gevraagd bij bij).

The Little Things

Het zal jullie niet verbazen, maar; ik heb het druk. Het is simpelweg een onmogelijke klus tijd te vinden. En nu kost het schrijven van een stukje niet zoveel tijd, elke keer als ik dit tabblad open begint het te kriebelen: ik wil IETS schrijven. Maar ik heb geen foto's. Totaal noppes. Geen inspiratie, geen tijd. Maar toch probeer ik het bij te houden.

En dat lukt ook, want er zijn genoeg foto's die dit blogje tot nu toe nog niet hebben gehaald, zoals heel veel kiekjes van de dierentuin. Ik blij, want ik kan wat schrijven, jullie hopelijk ook blij dat jullie weer wat kunnen lezen!

En als ik terugkijk, dubbelblij. Dierentuinen maken mij blij, de foto's die je er kan maken, de aapjes die je er kan kijken (en niet vergeten de mensen die je er ook kunt bekijken, ondanks het geen 'mensentuin' is) en het allerleukste van alles? De jonkies! En nee, niet de kleine koters die zo hard schreeuwen dat je er spontaan blaren van op je oren krijgt. Alsof die op je voeten na al dat lopen nog niet genoeg waren. Je moet natuurlijk wel oncomfortabele schoenen aantrekken als je heel de dag aan het slenteren bent, hier wat op de foto klikt, en daar de geur van bizonshit probeert te negeren, zodat je heel de week over de pijn in je voeten kan zeuren. Maar dat weet iedereen.

Maar het getrompetter van een baby olifantje, het gezicht van een moederaap die haar jonkie overal mee naar toe sleept en het geknor van jonge zwijntjes (die véél schattiger zijn dan dat ze klinken) maakt een hoop goed. Nu is een foto nooit hetzelfde als 'in het echt', maar kijk dan? Dit zijn toch kleine dingetjes waar je blij van wordt? En waar je hart van smelt? Het mijne wel, zoals gewoonlijk.

Have yourself a merry little Christmas

De donkere dagen voor Kerst! Zijn ze niet gezellig? Weken, dagen, uren kijk je ernaar uit, en vandaag is het dan (bijna) zover! Een klein voorproefje op het gezelligste eetfestijn in het jaar. Normaal word je met een scheef oog aangekeken als je twee chocoladekoeken, een halve zak chips, drie oliebollen, de halve Chinees en een hele pizza naar binnen stouwt, maar nu kan het! Buiten dat kan je ongegeneerd kerstmuziek luisteren (waar ik stiekem 's zomers al mee begin, zo nu en dan) en je hoofd breken op de allermoeilijkste vraag rond deze tijd van het jaar: Wat zal ik krijgen?
Stiekem hoop ik elk jaar op een witte Kerst, maar de weergoden staan mij nooit bij. Dus moeten we het maar weer doen met deze stormachtige natte hap.

Maar het mooiste aan Kerst is natuurlijk wel dat je samen bent. Af en toe kan je misschien wel elkaars ogen uitkrabben en de ander achter het behang plakken. En zelfs heel stiekem de neiging hebben er nog een laag cement aan toe te voegen omdat het behang alleen niet voldoet, maar op andere dagen heb je ook wel weer het plotselinge warme gevoel in je onderbuik. Het gevoel dat je van iemand houdt, en elkaar het liefst dood wil knuffelen in plaats van knuppelen zoals op andere dagen van het jaar.

Ik wens jullie allemaal een hele mooie en fijne Kerst toe! En denk eraan, zoals iemand in een van de zoetsappige romcom's die ik heb gekeken ooit zei: ''Love is love. No matter if you love your partner, mother, best friend, granny or even your dog; love is love.'' 

De 'H' van Herfst is de 'H' van Halloween

Ik kan jullie opzadelen met een dramatisch verhaal: Dat ik weken verdwaald was in de bossen, geen internet verbinding had en dus nu pas weer een blogje kan schrijven, na weken zonder fatsoenlijk voedsel, tv-programma's als GTST en zelfs zonder een les weet-ik-het-wat op school gevolgd te hebben weer thuis te zijn. Maar de waarheid is dat ik het juist erg druk had met dat laatste. Daarom heb ik vandaag pas weer foto's gemaakt en daarvoor ben ik ook daadwerkelijk het bos ingegaan (zonder te verdwalen, gelukkig).

Persoonlijk vind ik het bos best mooi, maar het heeft ook iets griezeligs, je weet nooit wat er achter de zevende boom links vandaan kan komen en het is soms zo ijzig stil dat het gesnuf van een konijn die voorbij hopt als een kanonschot klinkt. En al deze dingen doen me denken aan een spooktocht door het bos die jaarlijks georganiseerd werd door mijn oude basisschool. Dit speciaal voor Halloween. En ja, ik heb er zelf ook gestaan, met een zwarte cape en opgemaakt als een vampier met slaapgebrek. Gezien het feit dat ik zo ook nog over straat moest denk ik dat ik meer voetgangers bang heb gemaakt dan basisschoolkindjes in het bos, want die stonden me gewoon vierkant uit te lachen. Tja, dat heb je als je struikelt over je cape...
Sindsdien ga ik liever overdag het bos in, want 's nachts kan je al helemáál niet zien wat zich achter elk takje verschuilt!

O-M-G, you're my BFFF

Er gaat geen minuut voorbij of we checken éven of er al een nieuwe status-update is van dat kreng die je eigenlijk niet mag, of je beste vriendin die naast je op de bank zit of Jan-Pieter Klaas die we eigenlijk niet eens kennen. Natuurlijk heb je hem ergens - waar weten we niet meer -  een keer gezien. Dan moeten we natuurlijk zelf ook nog even onze frustratie kwijt op het net: 'Héérlijk geshopt.... In Parijs!' of: 'Mijn hart is gebroken,...' waar je natuurlijk medelevende reacties op krijgt zoals: 'f*ck you, lul!'  Maar... Moet iedereen dan altijd alles van je weten? Écht alles, wat je 24/7 aan het doen bent. Ik bedoel, mensen twitteren zelfs dat ze hun plas de pot in laten kletteren. Maar wat heb ik daar aan? Of jullie?
Een tijdje geleden schreef ik al dat zelfs ritjes in de achtbaan worden vastgelegd, of die smartphone nou onderweg je handen uitfloept of niet. Is ons sociale leven BUITEN het web nou zo erg gedaald dat we geen vrienden meer hebben maar best facebook friends forever? (BFFF) Maar één ding wat er stond is dan wel weer waar: onze generatie worden de raarste, bad-ass grootouders die je je kunt voorstellen. (vind ik leuk )

De zeehonden in de dierentuin zijn ook geliked