Have yourself a merry little Christmas

De donkere dagen voor Kerst! Zijn ze niet gezellig? Weken, dagen, uren kijk je ernaar uit, en vandaag is het dan (bijna) zover! Een klein voorproefje op het gezelligste eetfestijn in het jaar. Normaal word je met een scheef oog aangekeken als je twee chocoladekoeken, een halve zak chips, drie oliebollen, de halve Chinees en een hele pizza naar binnen stouwt, maar nu kan het! Buiten dat kan je ongegeneerd kerstmuziek luisteren (waar ik stiekem 's zomers al mee begin, zo nu en dan) en je hoofd breken op de allermoeilijkste vraag rond deze tijd van het jaar: Wat zal ik krijgen?
Stiekem hoop ik elk jaar op een witte Kerst, maar de weergoden staan mij nooit bij. Dus moeten we het maar weer doen met deze stormachtige natte hap.

Maar het mooiste aan Kerst is natuurlijk wel dat je samen bent. Af en toe kan je misschien wel elkaars ogen uitkrabben en de ander achter het behang plakken. En zelfs heel stiekem de neiging hebben er nog een laag cement aan toe te voegen omdat het behang alleen niet voldoet, maar op andere dagen heb je ook wel weer het plotselinge warme gevoel in je onderbuik. Het gevoel dat je van iemand houdt, en elkaar het liefst dood wil knuffelen in plaats van knuppelen zoals op andere dagen van het jaar.

Ik wens jullie allemaal een hele mooie en fijne Kerst toe! En denk eraan, zoals iemand in een van de zoetsappige romcom's die ik heb gekeken ooit zei: ''Love is love. No matter if you love your partner, mother, best friend, granny or even your dog; love is love.'' 

De 'H' van Herfst is de 'H' van Halloween

Ik kan jullie opzadelen met een dramatisch verhaal: Dat ik weken verdwaald was in de bossen, geen internet verbinding had en dus nu pas weer een blogje kan schrijven, na weken zonder fatsoenlijk voedsel, tv-programma's als GTST en zelfs zonder een les weet-ik-het-wat op school gevolgd te hebben weer thuis te zijn. Maar de waarheid is dat ik het juist erg druk had met dat laatste. Daarom heb ik vandaag pas weer foto's gemaakt en daarvoor ben ik ook daadwerkelijk het bos ingegaan (zonder te verdwalen, gelukkig).

Persoonlijk vind ik het bos best mooi, maar het heeft ook iets griezeligs, je weet nooit wat er achter de zevende boom links vandaan kan komen en het is soms zo ijzig stil dat het gesnuf van een konijn die voorbij hopt als een kanonschot klinkt. En al deze dingen doen me denken aan een spooktocht door het bos die jaarlijks georganiseerd werd door mijn oude basisschool. Dit speciaal voor Halloween. En ja, ik heb er zelf ook gestaan, met een zwarte cape en opgemaakt als een vampier met slaapgebrek. Gezien het feit dat ik zo ook nog over straat moest denk ik dat ik meer voetgangers bang heb gemaakt dan basisschoolkindjes in het bos, want die stonden me gewoon vierkant uit te lachen. Tja, dat heb je als je struikelt over je cape...
Sindsdien ga ik liever overdag het bos in, want 's nachts kan je al helemáál niet zien wat zich achter elk takje verschuilt!

O-M-G, you're my BFFF

Er gaat geen minuut voorbij of we checken éven of er al een nieuwe status-update is van dat kreng die je eigenlijk niet mag, of je beste vriendin die naast je op de bank zit of Jan-Pieter Klaas die we eigenlijk niet eens kennen. Natuurlijk heb je hem ergens - waar weten we niet meer -  een keer gezien. Dan moeten we natuurlijk zelf ook nog even onze frustratie kwijt op het net: 'Héérlijk geshopt.... In Parijs!' of: 'Mijn hart is gebroken,...' waar je natuurlijk medelevende reacties op krijgt zoals: 'f*ck you, lul!'  Maar... Moet iedereen dan altijd alles van je weten? Écht alles, wat je 24/7 aan het doen bent. Ik bedoel, mensen twitteren zelfs dat ze hun plas de pot in laten kletteren. Maar wat heb ik daar aan? Of jullie?
Een tijdje geleden schreef ik al dat zelfs ritjes in de achtbaan worden vastgelegd, of die smartphone nou onderweg je handen uitfloept of niet. Is ons sociale leven BUITEN het web nou zo erg gedaald dat we geen vrienden meer hebben maar best facebook friends forever? (BFFF) Maar één ding wat er stond is dan wel weer waar: onze generatie worden de raarste, bad-ass grootouders die je je kunt voorstellen. (vind ik leuk )

De zeehonden in de dierentuin zijn ook geliked

Sprookjesachtige tuinen

Disney-achtige tuinen: fonteinen, watervalletjes, bloemen in alle kleuren van de regenboog, doolhoven, rozentuinen, grindpaden en hier en daar een stenen bankje. Ondertussen wordt je omringd door groene heggen, getsjilp van vogels en fladderende vlinders (helaas ook zoemende die hard wespen). En niet te vergeten: het kasteel zelf. Kasteeltuin van Arcen is echt een sprookjesachtig landgoed en het doet me denken aan de middeleeuwen. Niet dat ik daar zelf bij was, maar het doet me denken aan de ellenlange geschiedenislessen over de middeleeuwen. Je kent het wel, slaapverwekkend verhaal over een of andere hertogin (die op de een of andere manier  niet al te knap was als ik de afbeeldingen moest geloven, en toch had ze nog een liefje buiten de man aan wie ze was uitgehuwelijkt.) Inmiddels ben je al een half uur verder, moet je nog twintig minuten overleven en wens je dat je ergens satéprikkers vandaan kon toveren om je ogen ermee open te kunnen houden.
En nu liep ik dus zelf in zo'n verhaal.  Laat ik het zo zeggen;  zo'n groot kasteel zou niks voor mij zijn, en hoewel de tuinen prachtig waren: je was een half uur onderweg om van punt A naar punt B te komen, en dit zonder te verdwalen. Ik zou waarschijnlijk twee dagen spoorloos zijn voordat ik eindelijk weer kwam opduiken. Nee, laat mij maar gewoon naar de films kijken die erover gaan. Ik zal niet zo snel verdwalen als ik van de bank naar de koelkast loop en weer terug.

Met je paard bokje springen

Sommige mensen onder ons beweren dat paardrijden géén sport is. Daar ben ik het dus niet mee eens. Zelf heb ik ooit dressuur gereden in een groepsles, en tja... Dat was inderdaad niet veel meer dan achter elkaar aan hobbelen.  Nu, vier jaar later rijd ik geen dressuur meer, maar western. En niet in een groep. Soms is dat best even werken, ook al ziet het er misschien niet uit als werken. Aan die mensen die nog steeds van mening zijn dat het geen sport is: ga zelf eens op een paard zitten en oordeel dan. (Wedden dat je er hijgend, puffend en met spierpijn van het paard  af komt?) En misschien helpt dit een heel klein beetje, op de volgende foto's zie je namelijk dat het wel degelijk werken is.

Laatst was er bij ons een optreden van The Future Guys, dit is voornamelijk voltige. Juist ja, turnen op je paard. Hoewel ik paardrijden hartstikke leuk vind, is dit wel een beetje te veel van het goede voor mij, aangezien een koprol bij mij al te veel gevraagd is. Geen grapje. En deze mensen sprongen, draaiden, stonden en hingen aan hun paard terwijl ze nog even een handstandje maakte in het zadel. (Ook zoiets wat bij mij gewoon hier op de grond met een stapel matten eronder nog mis kan gaan). Er zal heus jaren oefening aan vooraf zijn gegaan, maar dat haalt niet weg dat het waanzinnig knap is. En een beetje eng, zo ondersteboven op een galopperend paard.

De bekendste vakantiekiekjes

Geen verre landen, gewoon Nederland. Hoewel: als ik het niet zou weten had ik niet gedacht dat dit Holland was. Oké, het is niet het cliché met dolfijnen en zonsondergang op de achtergrond, maar het is iets wat er op lijkt. Zeemeeuwen! De beesten die altijd woest worden weggeslagen omdat ze je ijsje proberen te pakken.
Bij mij was het weliswaar andersom, ik kreeg een klap tegen m'n kop en gaf een vriendin de schuld die naast me stond. "WAT DOE JE!?'' Ik kreeg alleen een nietszeggende blik van haar terwijl ze haar eigen broodje verorberde. Wanneer ik nog een pets van een vleugel kreeg zag ik dus dat het niet zij, maar Guusje de meeuw was. Uiteindelijk heb ik hem maar een stukje droog brood gegeven, want ik vond het ook weer zielig dat 'ie daar zo voor me zat, smachtend te kijken naar mijn witte broodje met pindakaas. Ik weet het, ik had hem niet moeten belonen voor de klappen tegen m'n hoofd. En buiten dat, er zat al gauw een heel leger meeuwen en een kleiner aantal kraaien voor me, en zelfs nog twee musjes en heb ik m'n broodje gedeeld en heb zelf ongeveer  vijf happen genomen. M'n andere broodje had ik gelukkig al op. Voor de rest heb ik geen negatieve of positieve ervaringen met deze vogels. Ik snap ook niet echt dat mensen er zo'n grafhekel aan kunnen hebben. Oké, als er een witte flats meeuwenstront op je fontanel belandt kan ik me voorstellen dat je niet erg blij bent. Ook al het wel geluk schijnt te brengen. Dan maar geen geluk, liever geen vogelpoep op m'n hoofd, want hé, je weet nooit wie je tegen komt en wat je nog moet doen!

Gently the night will come

Zonsondergangen... Ze zetten je aan het denken en toch werkt het rustgevend. Hoe de donkere nacht zachtjes over ons deel van de aarde valt, met in je achterhoofd dat je hetzelfde zonnetje 's morgens vroeg weer zal zien. Tenminste daar gaan we vanuit. Alhoewel hetzelfde zonnetje natuurlijk opkomt. Het zou raar zijn als het opeens zijn broertje of zusje was, maar goed. Op dit soort momenten besef ik hoe 'gewoon' we alles eigenlijk vinden. Ook al is dit niet veel, toch moeten we ook een simpele zonsondergang waarderen. De kleinste dingetjes in het leven kunnen soms heel bijzonder en waardevol zijn, en toch vergeten we het:

Every sunset gives us one day less to live,
but every sunrise gives us one day more to hope.

Ja, quotes... In ieder geval ben ik dus wel iemand die kan genieten van zonsondergangen. Zonsopgangen vast ook wel, maar ik heb de puf er niet voor m'n warme bedje te verlaten voor het zonnetje wat ik later op de dag wel zie. Ik ben simpelweg mijn bed niet uit te branden voor acht uur 's ochtends. En als ik er dan uit ben, wil het nog niet zeggen dat ik wakker ben. Daarom was de zonsondergang meer geschikt voor op de foto, want tegen die tijd ben ik wel een beetje wakker. Klein beetje maar, hoor! Genoeg om een paar foto's te maken. En dit zijn ze nóg niet allemaal, dus kan je nagaan. Ik was wakker.

Flowers at sundown

Gisteren was ik pas op pad om foto's te maken. In de late avond zelfs. Het is al dagen vreselijk warm en het zonnetje brandt bijna elke dag hoog in de lucht. 's Avonds was het pas een beetje afgekoeld en durfde ik weer naar buiten te gaan. Ik begin me een beetje te gedragen als vampier, die 's nachts tot leven komt. Maar goed, voor de foto's die ik wilde maken kon ik ook niet vroeg op pad, want de zon gaat nou eenmaal onder tegen tienen. En daar heb ik dus een reeds kiekjes van gemaakt - iets wat ik altijd al heb willen doen. Zonsondergangen vind ik altijd een van de mooiste dingen in de zomer. Onderweg een paar keer gestopt om foto's hier en daar te maken, voor de eindbestemming.
Met gezelschap van een paar schapen die aan het blaten waren alsof hun leven er van afhing, is deze foto onderweg gemaakt. Zelfs het zweefvliegje poseerde even voor de camera (en dat terwijl ik niet eens van insecten houd.) De rest volgt van de week.

Nederland: Een (soms) oververhit kikkerlandje

Oké, ik weet het. De winter is te koud, en dan zeurt iedereen om de zomer, maar eerlijk is eerlijk, de temperaturen in ons kikkerlandje zijn erg hoog opgelopen. En dat gaat vanaf het weekend nog een graad of vier hoger worden. Dus waarom zou je nog met vakantie gaan, hier zijn de tropische temperaturen van achtentwintig graden al aankomen waaien na lange (en vooral lekker koude) wintermaanden. Er wordt dus goed aan ons thuisblijvers gedacht en nog weten we het te presteren om erover te zeuren. Waaronder ook mijzelf, trouwens. Lusteloos in een stoel hangen, en geen puf om wat te doen.
Strand? Getver nee, wil je soms dat mijn voeten onder mijn benen weg laat branden van het hete zand?
Watersport? Geen puf om ook maar één teen uit te steken, kan je nagaan.
Zonnen? Bruine kleurtjes moet ik uit een flesje halen, anders ben ik net een verbrande kreeft! Ja eentje die verbrand is nog wel, zo erg dus.
Even niks, luieren in de tuin? Nééhèè, nu is het eindelijk mooi weer doen we geen reet! Dan gaan we ons toch vervelen!?
Kortom, eigenlijk is het nooit goed, en luieren we hier en daar een beetje en doen vooral niet te veel.
(Foto's maken? Oh ja leuk! Een van de dingen waar ik van houd en: Elk weertype is goed voor een foto. Alleen sommige wat slechter voor je humeur.
Surfen op het internet (blogjes checken)? Dat laat ik over aan jullie!) 

Toet, toet, toeter op m'n waterscooter

Eindelijk is het dan ZOMER en vakantie! Zeven weekjes weer alle tijd om erop uit te trekken en foto's te maken. De meest zonnige kiekjes kunnen weer voorbij komen, tenminste als de weergoden me een beetje bijstaan. Er staat al een hele planning op de lijst, daarheen, hier een foto van, hierheen, en daar een foto van.
Kortom, genoeg ideeën om heel de zomer m'n blogje vol te planten met foto's van hier en daar door heel Nederland heen. Het is weliswaar geen tropisch Hawaii en het zijn ook de Bahama's niet, maar vooruit. Geen turquoise zeeën waar mensen in zwemmen, maar onze oude vertrouwde (en donkerblauwe) Noordzee waar mensen aan het varen, waterskiën en windsurfen zijn. Ook leuk, toch?
Helaas kan ik jullie niks vertellen over persoonlijke ervaringen hiermee, want ik heb geloof ik nog nooit één kleine teen op een boot gezet, en al is dat wel zo, is het daar ook bij gebleven. Dus laten we het maar niet hebben over een waterscooter, want ik zal er al van af zijn gevallen voordat ik er überhaupt op zat.
Maar veilig aan de kant, heb ik er wel wat foto's van gemaakt, even iets anders dan de bomen en dieren die hier meestal verschijnen. En, ik krijg van zee, zon en strand toch wel een zomers gevoel , jullie niet?

25. Drops

Jongens, het is weer eens zover, de afgelopen week zat ik in een toetsweek en nu nog steeds. Wat inhoudt dat ik écht geen tijd had om foto's te maken, en inmiddels in staat ben niet alleen het kaftpapier van mijn boeken te scheuren, maar ook om mijn boeken zelf te verscheuren. Ik heb een kop vol met leerwerk, en ik kan jullie wel gaan vervelen met leerstof over mengsels, de koude oorlog of weet ik het wat voor verbanden van wiskunde, daar wordt niemand blij van.
Dus ff snel een foto van het 100-snapshotsproject, nummer 25, drops! Ik heb een halfuur voor de kraan gezeten die langzaam water drupte in een glas water, maar tig mislukte foto's en een wc-eendnek rijker is deze er toch zomaar uitgerold:
(Nu weer snel leren, joepie! Maar gelukkig is het bijna vakantie en heb ik alleen maar tijd om foto's te maken!)

Donzige pluizebollen

Nu ik eindelijk in mijn o -zo drukke schema een plekje had gevonden, heb ik ook maar meteen mijn leven erop gewaagd ook, om deze foto's te maken. Want àls ouders beschermend zijn, dan zijn dat zeker zwanen. Gelukkig bleven ze op hun plek, met beiden hun oogjes strak op mij gericht. Dit zijn de zwanen die ik een tijd terug ook op de foto heb gezet, maar dan hun nakomelingen. Vader Zwaan vond het blijkbaar veel minder erg dat ik z'n kinders op de foto zette, dan zijn vrouwtje toentertijd.

En kijk dan! Broers, zussen of broers en zussen gaan zo lief met elkaar om! En misschien lijkt dat maar zo omdat ze er zo schattig uit zien, maar toch. Het ziet er echt uit als een familie, die elkaar beschermt, elkaars gezelschap opzoekt en elkaar niet in de steek laat. En - heb ik mij laten vertellen - zwanenkoppels blijven een leven lang bij elkaar. Misschien hebben wij toch wel meer gemeen met deze vogels die zo je voet kunnen breken en waar we liever een blokje voor om lopen. Vooral als je met de hond bent. Die met iedereen wil spelen. En snuffen. En uitdagen... Nee, met mijn hond loop ik dan toch maar éven de andere kant op. Zwaan, ik snap je! Ik zou m'n gezin ook beschermen! Probeer dat maar eens duidelijk te maken,...

99. Time

Ja ja, ik weet het! Nog steeds geen tijd gehad om nieuwe foto's te maken, volgende week.
Maar om het dan maar meteen over het onderwerp te hebben; tijd. De tweede foto van het 100 snapshots project wat ik met jullie deel. En laat me een ding zeggen over tijd: die vliegt.
Dingen die zoveel jaar geleden zijn gebeurd voelen als gisteren, en dingen die daarentegen gisteren zijn gebeurd voelen als zoveel jaar geleden. Heel tegenstrijdig bij mij, ik weet het.

Maar - en nu komt het filosofische moment van de dag - omdat alles zo snel gaat, moeten we een ding weten; we moeten een ding ervan geleerd hebben. Koester de gelukkige momenten met de mensen van wie je houdt. Het kan op een dag anders zijn. Zorg ervoor dat je de herinneringen altijd in je hart gesloten hebt, en altijd kan terug kijken naar die mooie momenten, dat lukt ook wel zonder al die foto's, echt. En dat zeg ik aangezien wij van de generatie zijn die écht alles vast leggen. Zelfs een ritje in de achtbaan waarbij je iPhone bijna uit je handen waait. Geniet nou gewoon eens een keer, in plaats van te doen alsof. In plaats van te laten zien aan de buitenwereld dat het zo is. Pluk de dag, het kan zomaar de laatste zijn!

Drops of tears

Eigenlijk heb ik niet veel uitleg bij deze foto. Ik vond het gewoon leuk om er een foto van te maken, simpelweg omdat - ja, het klinkt stom - ik waterdruppels op bladeren mooi vind om te zien. Dus hier staat er  een dan, zodanig ingezoomed dat je het bijna niet meer herkent.

Het zal wel het enige stukje zijn van deze week, i.v.m mijn toetsweek, heb ik dus ook niet veel foto's gemaakt, en zal ook niet veel tijd hebben foto's erop te zetten met lappen tekst erbij. Deze hier is meer een kwestie van de foto er zowat letterlijk opsmijten.
Als ik ongeveer elk hoofdstuk van elk vak in mijn hoofd gestampt heb, en de week voorbij is, zal ik weer wat foto's maken en ze op m'n blog zetten, tot die tijd moeten jullie het maar doen met wat er staat!

Holland's Most Terrible Model - Photo contest

Juist ja,.. De naam zegt het misschien al een klein béétje. Ietsiepietsie-peuterig beetje maar. Ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven en de gok gewaagd om mee te doen aan een fotowedstrijd. Van de Intratuin. Je eigen huisdier moest op de foto, dus dat was een hele opgave. Zoals ik weleens geschreven heb, lijkt onze hond wel 'bang' voor de camera. Net zo bang als voor de stofzuiger. En dat maakt Queen - onze hond dus een vreselijk model. Dus uiteindelijk zat er niks anders op dan  een berg hondensnoepjes, en koekjes mee op sleeptouw te nemen en een stuk te wandelen. En toen was ik toch bezig, en heb ik ook maar meegedaan aan de wedstrijd van Advantix, zelfde onderwerp dus makkie!
En nu verwacht ik natuurlijk wel dat jullie lezers van mijn blog op mij stemmen, hè?
(Zodra jullie een zelfde schattig koppie zien als op de onderstaande foto's, klik dan even op de link, daar staan de foto's die ik heb ingestuurd) Zeker nadat het bloed, zweet en tranen heeft gekost, om Queen überhaupt in beeld te krijgen!
Ik hoop dat jullie even een kijkje nemen, in ieder geval hier een paar foto's en de links om ze te vinden:

https://www.facebook.com/intratuin/app_571063399576268?app_data={%22a%22:%22200%22,%22photoid%22:%22K3BR42%22,%22aff%22:%22social_facebook%22} <Intratuin

http://advantix.bayer.nl/het-leukste-moment-met-je-hond/detail/queen  <Advantix

Big brother's watching you

We kennen het allemaal. Volgens sommige wordt er een gat in je aura gestaard. Maar of dat nou waar is of niet, als iemand te lang kijkt, merken we het altijd. Alleen soms doen we alsof het niet merken, da's iets anders. Maar eigenlijk worden we continu in de gaten gehouden, zelfs zonder dat je het door hebt. Waarom gaan er anders roddels rond? Juist ja, omdat mensen op je letten, en weten ze niets? Dan verzinnen ze wel wat, zodat daarop gelet wordt. Zo opsommend klinkt het gewoon bijna vermoeiend om mens te zijn.

Maar hoé, en ik snap het echt niet, hoe die dieren in de dierentuin zich moeten voelen. Bekeken neem ik aan. En trekken zij zich er iets van aan? Bokito, wellicht, een paar jaar geleden. Maar zijn wij dan degene die de dieren in de gaten houden, of is het net zo goed andersom?

Rawrr...!

Vroeger... oké toen ik gewoon een stukkie jonger was, een jaar of 5/6 terug dus, was ik he-le-maal verliefd op tijgers. Juist ja, die beesten die zo je kop van je romp afscheuren. Ook al zou je dat toch niet zeggen als je die snoezige welpjes ziet - en ja, mijn hart smelt daar van. Alweer. Van wat niet eigenlijk? Maar goed, kleine welpjes worden groot en dan zien ze er toch pietsie minder knuffelig uit. Toch vond ik die grote beesten die door de sneeuw of de groene moerassen heen banjerden prachtig om te zien (op de foto's van google jongens, de enige sneeuw die ik heb gezien is in Snowworld of in de achtertuin, en moerassig gebied, nee dank!) En hoewel ik nu meer met andere dingen bezig ben, wil en zál ik altijd even een kijkje nemen bij de tijgers in de dierentuin als ik er ben. Nee, nee ze mogen niet worden overgeslagen. Die grote klompige poten, en felgroene ogen, het moet allemaal op de foto. In de dierentuin heb je weliswaar kans op een foto met een verdwaald paardenstaartje van een of ander kind wat dat beest gek aan het maken is, zo erg dat ik me afvraag of het glas écht sterk genoeg is. Zo niet, dan ben ik weg! Op zo'n moment kom je er toch wel achter dat het prachtige beesten zijn, maar ehm... Nou.. I like you, but on armlength! 

Noah and the Whale - 5 Years Time

Oh, well in five years time we could be walking around a zoo,
with the sun shining down over me and you,
and there'll be love in the bodies of the elephants too.
And I'll put my hands over your eyes, but you'll peek through.

And there'll be sun sun sun,
all over our bodies
And there'll be sun sun sun,
all down our necks
And there'll be sun sun sun,
all over our faces.
There'll be sun

Five years time,
I might not know you
Five years time,
We might not speak
Five years time,
You might just prove me wrong

Dol op songtekstjes! http://www.youtube.com/watch?v=Y3PELIU1i4c

I'd rather wear boots than high heels

Juist ja... Met de zogenoemde ''killer heels'' breek je je voeten eigenlijk af. Het is zelfs bewezen met röntgenfoto's en al dat je voet op de een of andere manier vervormd, naar een soort Barbie-voet. Tenminste, als we ze dag in, dag uit dragen. Want stiekem is bijna elk meisje dol op die hoge hakken. Maar als we moeten kiezen wat lekkerder zit? Ja dan verkiezen we toch echt wel Birkenstocks of Uggs. (Ja, hakken staan weer leuker dan deze sloffen, maar ze zitten zó lekker!)
En op stal? Tja... Daar kun je maar beter je cowboylaarzen uit de kast trekken. En ook die zitten een stuk lekkerder dan die high heels, zeker als je met paarden bezig bent, zadels aan het sjouwen bent, of foto's ervan maakt!

  

Ready? Steady? GO!

Het laatste stukje alweer over het wilde veulentje, maar nu geen foto's van die mooie blauwe kijkers van hem. Echte actiefoto's! En ik dacht dat het nooit zou komen, want behalve achter mij aanlopen en gras eten was hij voorderest best rustig. Maar net toen ik het hek dicht had gedaan, er een paard op de dijk voorbij gedraafd kwam, galoppeerde hij erop los. (Nadat hij eerst zo'n lief hoog hinnikje had gegeven, je weet wel, die veulenhinnikjes. Dus ja, mijn hart smolt. Alwéér.) En de meeste foto's zijn er scherp uitgerold, dus ik heb ze even op een rijtje, in een collage.
Van de week zullen de foto's van de andere paarden volgen. Maar ja, dit is dan ook zó lief, daar kunnen best twee stukjes tekst over gaan.

Young, wild & free

Vandaag geen geiten, geen vogels, schildpadden of mijn eigen hond op de foto. Nee, vandaag staan de foto's in het teken van veulentjes! Jong, wild en nou ja... Vrij, dat denken ze. Maar het is o zo leuk om te zien, zo'n dartelend veulentje, die springt, steigert, en met de snelheid van 220 km per uur aan je neus voorbij galoppeert. En dus ging 'ie op de foto. Ook al had meneertje veel meer interesse in de franjes die aan mijn T-shirt hingen. Het volgende stukje zal ik aan moeders wijden, die - wat mij best verbaasde - gewoon stil bleef staan en zich gewillig op de foto liet zetten. De andere paarden gelukkig ook, en met dit kleine ventje is het ook nog goed gekomen.

                                       

Summer sunshine

Vandaag een foto die ik een tijd geleden heb gemaakt. Vorig jaar zomervakantie.... Wat me eraan doet denken dat het mooie weer veel te lang is weg gebleven! Niet dat het meteen 30 graden moet zijn, maar zoals nu. Deze foto doet me er ook aan denken dat het bijna weer zomervakantie is.
En waar het me nog meer aan doet denken? Hoe ik de foto maakte, in de auto. Het was moeilijk, en het zal ook niet de mooiste foto zijn, maar voor in een rijdende auto met 50 km per uur, kan 'ie er best mee door,..

Naar de kapper geweest?

We kennen het allemaal. De vraag waarvan we ons afvragen waarom ze het überhaupt vragen.
''Goh,wat heb je met je haar gedaan? Het is een stuk korter, ben je naar de kapper geweest?''
''Nee, ik snap het ook niet. Ik werd vanmorgen wakker en toen lag alles op mijn kussen...''

En toch betrap ik mezelf er ook op, dat ik het vraag. (''Nee, de kapper is  bij mij geweest!'' Erg grappig...)
Maar ja, soms willen we allemaal wel is even iets anders met ons haar, of dat nou gaat om een stuk eraf, een ander kleurtje of allebei. Blijkbaar zijn wij niet de enige, dit witte eendje wil ook iets afwijken van de massa. En gelijk heeft 'ie, met zijn punky kapsel valt hij als eerst op!  Alleen de gitaar mist nog in het plaatje, maar voor de rest is 'ie Rockin' Chique.