O-M-G, you're my BFFF

Er gaat geen minuut voorbij of we checken éven of er al een nieuwe status-update is van dat kreng die je eigenlijk niet mag, of je beste vriendin die naast je op de bank zit of Jan-Pieter Klaas die we eigenlijk niet eens kennen. Natuurlijk heb je hem ergens - waar weten we niet meer -  een keer gezien. Dan moeten we natuurlijk zelf ook nog even onze frustratie kwijt op het net: 'Héérlijk geshopt.... In Parijs!' of: 'Mijn hart is gebroken,...' waar je natuurlijk medelevende reacties op krijgt zoals: 'f*ck you, lul!'  Maar... Moet iedereen dan altijd alles van je weten? Écht alles, wat je 24/7 aan het doen bent. Ik bedoel, mensen twitteren zelfs dat ze hun plas de pot in laten kletteren. Maar wat heb ik daar aan? Of jullie?
Een tijdje geleden schreef ik al dat zelfs ritjes in de achtbaan worden vastgelegd, of die smartphone nou onderweg je handen uitfloept of niet. Is ons sociale leven BUITEN het web nou zo erg gedaald dat we geen vrienden meer hebben maar best facebook friends forever? (BFFF) Maar één ding wat er stond is dan wel weer waar: onze generatie worden de raarste, bad-ass grootouders die je je kunt voorstellen. (vind ik leuk )

De zeehonden in de dierentuin zijn ook geliked

Sprookjesachtige tuinen

Disney-achtige tuinen: fonteinen, watervalletjes, bloemen in alle kleuren van de regenboog, doolhoven, rozentuinen, grindpaden en hier en daar een stenen bankje. Ondertussen wordt je omringd door groene heggen, getsjilp van vogels en fladderende vlinders (helaas ook zoemende die hard wespen). En niet te vergeten: het kasteel zelf. Kasteeltuin van Arcen is echt een sprookjesachtig landgoed en het doet me denken aan de middeleeuwen. Niet dat ik daar zelf bij was, maar het doet me denken aan de ellenlange geschiedenislessen over de middeleeuwen. Je kent het wel, slaapverwekkend verhaal over een of andere hertogin (die op de een of andere manier  niet al te knap was als ik de afbeeldingen moest geloven, en toch had ze nog een liefje buiten de man aan wie ze was uitgehuwelijkt.) Inmiddels ben je al een half uur verder, moet je nog twintig minuten overleven en wens je dat je ergens satéprikkers vandaan kon toveren om je ogen ermee open te kunnen houden.
En nu liep ik dus zelf in zo'n verhaal.  Laat ik het zo zeggen;  zo'n groot kasteel zou niks voor mij zijn, en hoewel de tuinen prachtig waren: je was een half uur onderweg om van punt A naar punt B te komen, en dit zonder te verdwalen. Ik zou waarschijnlijk twee dagen spoorloos zijn voordat ik eindelijk weer kwam opduiken. Nee, laat mij maar gewoon naar de films kijken die erover gaan. Ik zal niet zo snel verdwalen als ik van de bank naar de koelkast loop en weer terug.

Met je paard bokje springen

Sommige mensen onder ons beweren dat paardrijden géén sport is. Daar ben ik het dus niet mee eens. Zelf heb ik ooit dressuur gereden in een groepsles, en tja... Dat was inderdaad niet veel meer dan achter elkaar aan hobbelen.  Nu, vier jaar later rijd ik geen dressuur meer, maar western. En niet in een groep. Soms is dat best even werken, ook al ziet het er misschien niet uit als werken. Aan die mensen die nog steeds van mening zijn dat het geen sport is: ga zelf eens op een paard zitten en oordeel dan. (Wedden dat je er hijgend, puffend en met spierpijn van het paard  af komt?) En misschien helpt dit een heel klein beetje, op de volgende foto's zie je namelijk dat het wel degelijk werken is.

Laatst was er bij ons een optreden van The Future Guys, dit is voornamelijk voltige. Juist ja, turnen op je paard. Hoewel ik paardrijden hartstikke leuk vind, is dit wel een beetje te veel van het goede voor mij, aangezien een koprol bij mij al te veel gevraagd is. Geen grapje. En deze mensen sprongen, draaiden, stonden en hingen aan hun paard terwijl ze nog even een handstandje maakte in het zadel. (Ook zoiets wat bij mij gewoon hier op de grond met een stapel matten eronder nog mis kan gaan). Er zal heus jaren oefening aan vooraf zijn gegaan, maar dat haalt niet weg dat het waanzinnig knap is. En een beetje eng, zo ondersteboven op een galopperend paard.

De bekendste vakantiekiekjes

Geen verre landen, gewoon Nederland. Hoewel: als ik het niet zou weten had ik niet gedacht dat dit Holland was. Oké, het is niet het cliché met dolfijnen en zonsondergang op de achtergrond, maar het is iets wat er op lijkt. Zeemeeuwen! De beesten die altijd woest worden weggeslagen omdat ze je ijsje proberen te pakken.
Bij mij was het weliswaar andersom, ik kreeg een klap tegen m'n kop en gaf een vriendin de schuld die naast me stond. "WAT DOE JE!?'' Ik kreeg alleen een nietszeggende blik van haar terwijl ze haar eigen broodje verorberde. Wanneer ik nog een pets van een vleugel kreeg zag ik dus dat het niet zij, maar Guusje de meeuw was. Uiteindelijk heb ik hem maar een stukje droog brood gegeven, want ik vond het ook weer zielig dat 'ie daar zo voor me zat, smachtend te kijken naar mijn witte broodje met pindakaas. Ik weet het, ik had hem niet moeten belonen voor de klappen tegen m'n hoofd. En buiten dat, er zat al gauw een heel leger meeuwen en een kleiner aantal kraaien voor me, en zelfs nog twee musjes en heb ik m'n broodje gedeeld en heb zelf ongeveer  vijf happen genomen. M'n andere broodje had ik gelukkig al op. Voor de rest heb ik geen negatieve of positieve ervaringen met deze vogels. Ik snap ook niet echt dat mensen er zo'n grafhekel aan kunnen hebben. Oké, als er een witte flats meeuwenstront op je fontanel belandt kan ik me voorstellen dat je niet erg blij bent. Ook al het wel geluk schijnt te brengen. Dan maar geen geluk, liever geen vogelpoep op m'n hoofd, want hé, je weet nooit wie je tegen komt en wat je nog moet doen!